Op mijn wandelroute stuit ik op het bord van een doodlopende weg: blauw bord, witte streep, rode balk. Het is duidelijk: hier kun je niet verder. Het routeboekje vertelt dat ik toch hier langs moet gaan. Wie zou er gelijk hebben, het bord of het boekje? Doorlopen of niet?
En dan is er nog een probleem. Ik zie verderop een huis, daar straks heel dicht langs. Ik ben bang voor honden die hun taak te serieus nemen. Dat is het spannende van wandelen over het platteland: al die huizen met honden. Meestal blaffen ze vanachter een hek, maar misschien komt-ie deze keer wel op me af.
Ik loop door. Het gaat goed: geen hond. Achter het huis houdt de weg inderdaad op, maar het pad gaat verder! Het blijkt een prachtig pad met bloeiende bloemen. Het ultieme pad voor een wandelaar. Deze had ik niet willen missen.
Wegen lopen dood, zo kan het gaan in het leven. Soms is er toch een pad dat verder gaat, spannend en onverwacht.